Buraya Reklam Ver!
İçerik öncesi - Bu alana reklam vermek için [email protected] adresine mail atabilirsiniz.
The Medium içinde nostaljik bir oynanışı barındıran fakat günümüz teknolojisinden de geri duymayan bir yapım olarak karşımıza çıkıyor. Playstation 1 ve 2 devrinde örneklerini sık sık gördüğümüz durağan(durgun) kamera açısına haiz olan oyunların modern bir versiyonu da diyebiliriz The Medium için. Oyunun bu nostaljik duruşunu muvaffakiyetle taşımış olduğu anlamış olur kadar kimi taraflardan zayıf kalmış olduğu noktalar da bulunuyor. Artık gelin The Medium araştırma yazımızda oyunun öyküsüne ve oynanıştaki bu detaylarına göz atalım.
The Medium incelemesi
Ruhsal kaygı cinsinde olan The Medium oyununda Marianne adlı bir karakterin denetim ediyoruz. Oyunun çabucak başlangıcında öksüz bulunduğunu anladığımız Marianne, baba figürü yerine koyduğu biri tarafınca büyütülmüş. Çocukluğundan beri hususi olduğu belirtilen ve bu tabirin hakkını da veren Marianne, bazı hususi kuvvetlere haiz.
Bu hususi kuvvetlerin başlangıcında Araf olarak tabir edilmese de emsal bir boyuttaki ruhlarla konuşabilmesi geliyor. Ölen bazı şahısların burada sıkışıp kalmış olduğu ve Marianne tarafınca ışığa gerçek gönderildiğini anlıyoruz. Hasılı kendisi bazı görülere de haiz olan ve ölmüş ruhları hidayete erdiren bir karakter portresi çiziyor. Bu görülerin en değerlisi ise ölen bir kız evladı. Çocukluğundan beri tıpkı görüyü tekraren gören Marianne, aslen kendisinin de niçin bu kuvvetlere haiz bulunduğunu bilmiyor.
Oyunun birinci dakikalarında gizemli bir telefon alıyoruz. Ahizenin diğeri ucunda olan Thomas adlı bir karakter bizim ismimizi bilmiş olduğu suretiyle bu medyum kuvvetlerimizden de haberdar bulunduğunu söylüyor. desteğe muhtaçlığı bulunduğunu belirttikten sonrasında bizlere bir otelin adını veriyor ve tabir-i caiz ise sırra kadem basıyor. Ikimiz de karakter suretiyle bu bilinmezliğin ortasında oyuna başlıyoruz. Oldukça minik bir kıssa girişinin akabinde geçmişinde büyük katliamların yaşandığı bu terk edilmiş otele gidiyoruz.
Oyun başta da belirttiğim suretiyle nostaljik oyunların yapısını içinde barındırıyor. Resident Evil, Silent Hill suretiyle birçok seri bildiğiniz suretiyle durağan(durgun) kamera açısına haiz olarak karşımıza çıkmışlardı. Lakin değişen teknolojinin gelişimi ile beraber bu serilerin TPS, omuz kamerası ve hatta FPS olarak yayınlandığını da gördük. Burada küçük bir ayraç açarak ek bir informasyon vereyim, zira oyunun en büyük kopuşlarından biri bu durağan(durgun) kamera açısı ile ilgili. Oyunların bir periyot durağan(durgun) kamera açısına haiz olmasının en büyük sebebi teknik yetersizlik. Kısaca o kamera açıları haricinde kamera haricinde kalan bölgeler aslen oyunlarda yok. Çizim aralığı ve çizilen alanlar daha azca olduğundan üretimciler anlatıma daha oldukca odaklanabiliyorlardı.
The Medium ise durağan(durgun) kamera açısı mevzusunda uygun işleyen dinamiklere haiz. Bir odadan çıktığınızda kamera açısından dolayı zaman vakit karakter denetimini kaybettiğiniz anlamış olur oluyor fakat genel işleyiş stabil bir formda korunmuş. Bu durağan(durgun) kamera kimi anlarda kayan ve hareketimize nazaran daha çok alanı görmemizi elde eden dinamiklere bürünebiliyor. En büyük külfeti ise kovalamaca sahnelerinde yatıyor. Oyunun bazı anlarında dehşet ögesini arttırmak için kovalama sahnelerine yer verlmiş. Diğeri boyutta geçen bu kovalama sahneleri genel anlamda karakterin ekrana yanlışsız koşması halinde aşama kaydediyor. Bu yapı hem durağan(durgun) kamera nostaljisini hem de boyutlar ortası eşitliği birazcık baltalamış durumda.
Oyunda etrafı araştırmak yeni ayrıntıları öğrenmenize de olanak sağlıyor. Gazete kupürlerinden, bulduğunuz eşyalardan kıssa ve oyunun dünyası hakkında daha çok informasyon alabiliyorsunuz. Marianne tıpkı vakitte dokunduğu eşyalar ile etkileşime geçme özelliğine de haiz. Mesela otele girdiğinizde yerde duran eskimiş bir ayakkabıya bakıp, geçmişte yaşanmış olan yıkımın seslerini duyabiliyorsunuz. Tıpkı halde konuşmaları da duyabildiği için hem öykü ilerleyişi hem de ek bilgilere bu halde ulaşmanız sağlanmış.
Bloober Team, oyununun oynanış dinamiklerinde oldukca sık görmediğimiz bir sisteme yer vermiş. Bu sistem bazı anlarda aksayabiliyor lakin pein peşin değişik bir şey denedikleri için üretim takımının de kutlama edilmesi icap ettiğini düşünüyorum. Oyunda belirttiğim suretiyle iki değişik boyut var ve oyunun büyük bir kısmında bu iki boyutu tıpkı anda görüyorsunuz. Kısaca gezdiğiniz her alan, oda aslen diğer boyutta da benzeri yapılara haiz. Bu yüzden her iki boyutta da olan karakterinizin hareketlerinin bile birebir bulunduğunu görüyorsunuz. Sözgelişi Marianne diğer boyutta bir ruh ile konuşurken gerçek dünyada da tıpkı halde hareket ediyor ve konuşuyor.
Doğal olarak bu boyut işleyişi oyunun bulmaca dinamiklerine de yansıtılmış. Tıpkı anda ilerleyip değişik boyutlarda değişik eşyalar bulabildiğiniz suretiyle Marianne odaklandığında yalnızca diğeri boyuttaki halini de denetim edebiliyor. Bu sayede yalnızca diğeri boyutta mevcud bazı alanlara gidebiliyor ya da yolunuzu bu formda açabiliyorsunuz. Bu özelliği oldukca uzun kullanamadığınızı da belirteyim. Aşikâr bir mühlet sonrasında karakterin odağı bozuluyor ve diğeri taraftaki hali yok olmaya başlıyor. Çabucak odaklanmayı bozup, yeniden odaklanma bahtına doğal olarak ki sahibiz.
Bu iki boyut ortası işleyiş haricinde oyunun belirli bir etabından sonrasında aynalar aracılığı ile boyutsal geçişleri de yapabiliyorsunuz. Kısaca gerçek dünyada laylaylom hareket eden Marianne, aynadan direkt olarak diğeri boyuta da geçebiliyor ve yalnızca buradaki karakterin denetimini de sağlayabiliyor. Tüm bu geçişler oyunun bulmaca yapısına ve oyun alanına nazaran tasarlandığı için keyifli olmuş diyebilirim. Lakin her iki dünya da örnek hatalra sahipken bir başkasında uzun koridorlarda koşmak birazcık evvel de bahsettiğim suretiyle bu bütünlüğe birazcık ziyan vermiş.
Oyun işleyiş olarak birazcık çizgisel bir yapıda aşama kaydediyor. Kısaca bir odada bir bulmaca çözecekseniz oyun sizi o odaya hapsediyor. Ne Silent Hill’de ne de Evil Within’de olduğu suretiyle etrafı güzelce kolaçan etmenize müsaade vermiyor. Oyunun tahminen de en sevmediğim istikameti bu oldu diyebilirim. Hoş bir dünyası var fakat daima arttan sizi itekleyen bir el bulunduğunu hissediyorsunuz. Kovalama anları ve kimi gereksiz gizlenme dinamikleri haricinde oyunun dünyası hoş bir halde tasarlanmış. Öykü kendisini merak ettiriyor ve karşılaştığınız karakterlerin hedefini sorgulamaya başlıyorsunuz. Ayrıyeten topladığınız bilgiler ile geçmişte yaşananları kovuşturmak, okumak da benim suretiyle detay seven oyunculara değişik bir haz veriyor diyebilirim.
Oyunun bu dünyası görsel açıdan da muntazam diyebileceğim bir yapıya haiz. karakter sözleri birazcık donuk olsa da bu ölçekteki bir oyun için kâfi. İki dünya dinamiği hoş bir halde tasarlanmış. Kısaca eksiksiz bir görsellikle karşılaşmıyorsunuz lakin üstüne düşen vazifesi de muvaffakiyetle yerine getiriyor diyebilirim. Oyun teknik manada akıcı fakat yüksek bir donanımda kontrol etmeme rağmen zaman vakit frame düşmeleriyle de karşılaştım. Netice olarak The Medium, ABD’yı gene keşfetmiyor lakin nostaljik yapısı ile değişik bir deneyim sunmayı başarıyor. İşi yalnızca ortam sesleri, gerilim ögesi üstüne ağırlaşarak ilerletse oldukca daha başarı göstermiş bir oyun olabilirmiş sadece bazı Jump Scare anlarında ve kaygı öğelerinde sıradanlaşmaya başlıyor. Hasılı The Medium kaygı, gerilim tipini seviyorsanız nostaljik bir tat da alabileceğiniz bir üretim olmuş diyebilirim.