Buraya Reklam Ver!
İçerik öncesi - Bu alana reklam vermek için [email protected] adresine mail atabilirsiniz.
Korku ve gerilim türünde olan The Medium incelemesinde oyunun iki değişik boyutta ilerleyen dinamiklerine yakından göz atıyoruz.
The Medium içinde nostaljik bir oynanışı barındıran fakat günümüz teknolojisinden de geri duymayan bir yapım olarak karşımıza çıkıyor. Playstation 1 ve 2 döneminde örneklerini sık sık gördüğümüz durağan(durgun) kamera açısına haiz olan oyunların çağıl bir versiyonu da diyebiliriz The Medium için. Oyunun bu nostaljik duruşunu başarıyla taşımış olduğu anlamış olur kadar bazı yönlerden zayıf kalmış olduğu noktalar da bulunuyor. Şimdi gelin The Medium araştırma yazımızda oyunun hikayesine ve oynanıştaki bu ayrıntılarına göz atalım.
The Medium incelemesi
Ruhsal korku türünde olan The Medium oyununda Marianne isminde bir karakterin denetim ediyoruz. Oyunun derhal başlangıcında öksüz bulunduğunu anladığımız Marianne, baba figürü yerine koyduğu biri tarafınca büyütülmüş. Çocukluğundan beri hususi olduğu belirtilen ve bu ifadenin hakkını da veren Marianne, bazı hususi güçlere haiz.
Bu hususi güçlerin başlangıcında Araf olarak tabir edilmese de benzer bir boyuttaki ruhlarla konuşabilmesi geliyor. Ölen bazı kişilerin burada sıkışıp kalmış olduğu ve Marianne tarafınca ışığa doğru gönderildiğini anlıyoruz. Kısacası kendisi bazı görülere de haiz olan ve ölmüş ruhları hidayete erdiren bir karakter portresi çiziyor. Bu görülerin en önemlisi ise ölen bir kız evladı. Çocukluğundan beri aynı görüyü onlarca defa gören Marianne, aslına bakarsak kendisinin de niçin bu güçlere haiz bulunduğunu bilmiyor.
Oyunun ilk dakikalarında gizemli bir telefon alıyoruz. Ahizenin öteki ucunda olan Thomas isminde bir karakter bizim ismimizi bilmiş olduğu şeklinde bu medyum güçlerimizden de haberdar bulunduğunu söylüyor. desteğe ihtiyacı bulunduğunu belirttikten sonrasında bizlere bir otelin adını veriyor ve tabir-i caiz ise sırra kadem basıyor. Ikimiz de karakter şeklinde bu bilinmezliğin ortasında oyuna başlıyoruz. Fazlaca ufak bir öykü girişinin peşinden geçmişinde büyük katliamların yaşandığı bu terk edilmiş otele gidiyoruz.
Oyun başta da belirttiğim şeklinde nostaljik oyunların yapısını içinde barındırıyor. Resident Evil, Silent Hill şeklinde birçok seri bildiğiniz şeklinde durağan(durgun) kamera açısına haiz olarak karşımıza çıkmışlardı. Fakat değişen teknolojinin gelişimi ile beraber bu serilerin TPS, omuz kamerası ve hatta FPS olarak yayınlandığını da gördük. Burada küçük bir ayraç açarak ek bir data vereyim, bu sebeple oyunun en büyük kopuşlarından biri bu durağan(durgun) kamera açısı ile ilgili. Oyunların bir dönem durağan(durgun) kamera açısına haiz olmasının en büyük sebebi teknik yetersizlik. Kısaca o kamera açıları haricinde kamera haricinde kalan bölgeler aslına bakarsak oyunlarda yok. Çizim mesafesi ve çizilen alanlar daha azca olduğundan yapımcılar anlatıma daha fazlaca odaklanabiliyorlardı.
The Medium ise durağan(durgun) kamera açısı mevzusunda iyi işleyen dinamiklere haiz. Bir odadan çıktığınızda kamera açısından dolayı bazen karakter kontrolünü kaybettiğiniz anlamış olur oluyor fakat genel işleyiş stabil bir halde korunmuş. Bu durağan(durgun) kamera bazı anlarda kayan ve hareketimize nazaran daha çok alanı görmemizi elde eden dinamiklere bürünebiliyor. En büyük sıkıntısı ise kovalamaca sahnelerinde yatıyor. Oyunun bazı anlarında korku unsurunu arttırmak için kovalama sahnelerine yer verlmiş. Öteki boyutta geçen bu kovalama sahneleri genel anlamda karakterin ekrana doğru koşması şeklinde aşama kaydediyor. Bu yapı hem durağan(durgun) kamera nostaljisini hem de boyutlar arası eşitliği birazcık baltalamış durumda.
Oyunda etrafı araştırmak yeni bilgileri öğrenmenize de olanak sağlıyor. Gazete kupürlerinden, bulduğunuz eşyalardan öykü ve oyunun dünyası hakkında daha çok data alabiliyorsunuz. Marianne bununla beraber dokunduğu eşyalar ile etkileşime geçme özelliğine de haiz. Mesela otele girdiğinizde yerde duran eskimiş bir ayakkabıya bakıp, geçmişte yaşanmış olan yıkımın seslerini duyabiliyorsunuz. Aynı şekilde konuşmaları da duyabildiği için hem öykü ilerleyişi hem de ek bilgilere bu şekilde ulaşmanız sağlanmış.
Bloober Team, oyununun oynanış dinamiklerinde fazlaca sık görmediğimiz bir sisteme yer vermiş. Bu sistem bazı anlarda aksayabiliyor fakat pein peşin değişik bir şey denedikleri için yapım ekibinin de kutlama edilmesi icap ettiğini düşünüyorum. Oyunda belirttiğim şeklinde iki değişik boyut var ve oyunun büyük bir bölümünde bu iki boyutu aynı anda görüyorsunuz. Kısaca gezdiğiniz her alan, oda aslına bakarsak öteki boyutta da benzer yapılara haiz. Bu yüzden her iki boyutta da olan karakterinizin hareketlerinin bile aynı bulunduğunu görüyorsunuz. Sözgelişi Marianne öteki boyutta bir ruh ile konuşurken gerçek dünyada da aynı şekilde hareket ediyor ve konuşuyor.
Doğal olarak bu boyut işleyişi oyunun bulmaca dinamiklerine de yansıtılmış. Aynı anda ilerleyip değişik boyutlarda değişik eşyalar bulabildiğiniz şeklinde Marianne odaklandığında bir tek öteki boyuttaki halini de denetim edebiliyor. Bu sayede bir tek öteki boyutta mevcud bazı alanlara gidebiliyor ya da yolunuzu bu şekilde açabiliyorsunuz. Bu özelliği fazlaca uzun kullanamadığınızı da belirteyim. Belli bir süre sonrasında karakterin odağı bozuluyor ve öteki taraftaki hali yok olmaya başlıyor. Derhal odaklanmayı bozup, tekrardan odaklanma şansına doğal olarak ki sahibiz.
Bu iki boyut arası işleyiş haricinde oyunun belli bir aşamasından sonrasında aynalar aracılığı ile boyutsal geçişleri de yapabiliyorsunuz. Kısaca gerçek dünyada laylaylom hareket eden Marianne, aynadan direkt olarak öteki boyuta da geçebiliyor ve bir tek buradaki karakterin kontrolünü de sağlayabiliyor. Tüm bu geçişler oyunun bulmaca yapısına ve oyun alanına nazaran tasarlandığı için keyifli olmuş diyebilirim. Fakat her iki dünya da benzer hatalra sahipken bir diğerinde uzun koridorlarda koşmak birazcık ilkin de bahsettiğim şeklinde bu bütünlüğe birazcık zarar vermiş.
Oyun işleyiş olarak birazcık çizgisel bir yapıda aşama kaydediyor. Kısaca bir odada bir bulmaca çözecekseniz oyun sizi o odaya hapsediyor. Ne Silent Hill’de ne de Evil Within’de olduğu şeklinde etrafı iyice kolaçan etmenize izin vermiyor. Oyunun kim bilir en sevmediğim yönü bu oldu diyebilirim. Güzel bir dünyası var fakat devamlı arkadan sizi itekleyen bir el bulunduğunu hissediyorsunuz. Kovalama anları ve bazı gereksiz gizlenme dinamikleri haricinde oyunun dünyası güzel bir halde tasarlanmış. Öykü kendisini merak ettiriyor ve karşılaştığınız karakterlerin amacını sorgulamaya başlıyorsunuz. Ek olarak topladığınız bilgiler ile geçmişte yaşananları izlemek, okumak da benim şeklinde detay seven oyunculara ayrı bir haz veriyor diyebilirim.
Oyunun bu dünyası görsel açıdan da iyi diyebileceğim bir yapıya haiz. karakter ifadeleri birazcık donuk olsa da bu ölçekteki bir oyun için kafi. İki dünya dinamiği güzel bir halde tasarlanmış. Kısaca muhteşem bir görsellikle karşılaşmıyorsunuz fakat üstüne düşen görevi de başarıyla yerine getiriyor diyebilirim. Oyun teknik anlamda akıcı fakat yüksek bir donanımda kontrol etmeme karşın bazen frame düşmeleriyle de karşılaştım. Son olarak oyunun müzikleri ve ortam sesleri gerilim unsurunu da körüklemeyi başarmış. Aslına bakarsan Silent Hill oyunlarının müziklerine de imza atan Akira Yamaoka, Arkadiusz Reikowski ile beraber oyunun müziklerine imza atmış.
Netice olarak The Medium, ABD’yı tekrardan keşfetmiyor fakat nostaljik yapısı ile değişik bir edinim sunmayı başarıyor. İşi bir tek ortam sesleri, gerilim unsuru üstüne yoğunlaşarak ilerletse fazlaca daha başarıya ulaşmış bir oyun olabilirmiş fakat bazı Jump Scare anlarında ve korku öğelerinde sıradanlaşmaya başlıyor. Kısacası The Medium korku, gerilim türünü seviyorsanız nostaljik bir tat da alabileceğiniz bir yapım olmuş diyebilirim.
Korku ve gerilim türünde olan The Medium incelemesinde oyunun iki değişik boyutta ilerleyen dinamiklerine yakından göz atıyoruz.
The Medium içinde nostaljik bir oynanışı barındıran fakat günümüz teknolojisinden de geri duymayan bir yapım olarak karşımıza çıkıyor. Playstation 1 ve 2 döneminde örneklerini sık sık gördüğümüz durağan(durgun) kamera açısına haiz olan oyunların çağıl bir versiyonu da diyebiliriz The Medium için. Oyunun bu nostaljik duruşunu başarıyla taşımış olduğu anlamış olur kadar bazı yönlerden zayıf kalmış olduğu noktalar da bulunuyor. Şimdi gelin The Medium araştırma yazımızda oyunun hikayesine ve oynanıştaki bu ayrıntılarına göz atalım.
The Medium incelemesi
Ruhsal korku türünde olan The Medium oyununda Marianne isminde bir karakterin denetim ediyoruz. Oyunun derhal başlangıcında öksüz bulunduğunu anladığımız Marianne, baba figürü yerine koyduğu biri tarafınca büyütülmüş. Çocukluğundan beri hususi olduğu belirtilen ve bu ifadenin hakkını da veren Marianne, bazı hususi güçlere haiz.
Bu hususi güçlerin başlangıcında Araf olarak tabir edilmese de benzer bir boyuttaki ruhlarla konuşabilmesi geliyor. Ölen bazı kişilerin burada sıkışıp kalmış olduğu ve Marianne tarafınca ışığa doğru gönderildiğini anlıyoruz. Kısacası kendisi bazı görülere de haiz olan ve ölmüş ruhları hidayete erdiren bir karakter portresi çiziyor. Bu görülerin en önemlisi ise ölen bir kız evladı. Çocukluğundan beri aynı görüyü onlarca defa gören Marianne, aslına bakarsak kendisinin de niçin bu güçlere haiz bulunduğunu bilmiyor.
Oyunun ilk dakikalarında gizemli bir telefon alıyoruz. Ahizenin öteki ucunda olan Thomas isminde bir karakter bizim ismimizi bilmiş olduğu şeklinde bu medyum güçlerimizden de haberdar bulunduğunu söylüyor. desteğe ihtiyacı bulunduğunu belirttikten sonrasında bizlere bir otelin adını veriyor ve tabir-i caiz ise sırra kadem basıyor. Ikimiz de karakter şeklinde bu bilinmezliğin ortasında oyuna başlıyoruz. Fazlaca ufak bir öykü girişinin peşinden geçmişinde büyük katliamların yaşandığı bu terk edilmiş otele gidiyoruz.
Oyun başta da belirttiğim şeklinde nostaljik oyunların yapısını içinde barındırıyor. Resident Evil, Silent Hill şeklinde birçok seri bildiğiniz şeklinde durağan(durgun) kamera açısına haiz olarak karşımıza çıkmışlardı. Fakat değişen teknolojinin gelişimi ile beraber bu serilerin TPS, omuz kamerası ve hatta FPS olarak yayınlandığını da gördük. Burada küçük bir ayraç açarak ek bir data vereyim, bu sebeple oyunun en büyük kopuşlarından biri bu durağan(durgun) kamera açısı ile ilgili. Oyunların bir dönem durağan(durgun) kamera açısına haiz olmasının en büyük sebebi teknik yetersizlik. Kısaca o kamera açıları haricinde kamera haricinde kalan bölgeler aslına bakarsak oyunlarda yok. Çizim mesafesi ve çizilen alanlar daha azca olduğundan yapımcılar anlatıma daha fazlaca odaklanabiliyorlardı.
The Medium ise durağan(durgun) kamera açısı mevzusunda iyi işleyen dinamiklere haiz. Bir odadan çıktığınızda kamera açısından dolayı bazen karakter kontrolünü kaybettiğiniz anlamış olur oluyor fakat genel işleyiş stabil bir halde korunmuş. Bu durağan(durgun) kamera bazı anlarda kayan ve hareketimize nazaran daha çok alanı görmemizi elde eden dinamiklere bürünebiliyor. En büyük sıkıntısı ise kovalamaca sahnelerinde yatıyor. Oyunun bazı anlarında korku unsurunu arttırmak için kovalama sahnelerine yer verlmiş. Öteki boyutta geçen bu kovalama sahneleri genel anlamda karakterin ekrana doğru koşması şeklinde aşama kaydediyor. Bu yapı hem durağan(durgun) kamera nostaljisini hem de boyutlar arası eşitliği birazcık baltalamış durumda.
Oyunda etrafı araştırmak yeni bilgileri öğrenmenize de olanak sağlıyor. Gazete kupürlerinden, bulduğunuz eşyalardan öykü ve oyunun dünyası hakkında daha çok data alabiliyorsunuz. Marianne bununla beraber dokunduğu eşyalar ile etkileşime geçme özelliğine de haiz. Mesela otele girdiğinizde yerde duran eskimiş bir ayakkabıya bakıp, geçmişte yaşanmış olan yıkımın seslerini duyabiliyorsunuz. Aynı şekilde konuşmaları da duyabildiği için hem öykü ilerleyişi hem de ek bilgilere bu şekilde ulaşmanız sağlanmış.
Bloober Team, oyununun oynanış dinamiklerinde fazlaca sık görmediğimiz bir sisteme yer vermiş. Bu sistem bazı anlarda aksayabiliyor fakat pein peşin değişik bir şey denedikleri için yapım ekibinin de kutlama edilmesi icap ettiğini düşünüyorum. Oyunda belirttiğim şeklinde iki değişik boyut var ve oyunun büyük bir bölümünde bu iki boyutu aynı anda görüyorsunuz. Kısaca gezdiğiniz her alan, oda aslına bakarsak öteki boyutta da benzer yapılara haiz. Bu yüzden her iki boyutta da olan karakterinizin hareketlerinin bile aynı bulunduğunu görüyorsunuz. Sözgelişi Marianne öteki boyutta bir ruh ile konuşurken gerçek dünyada da aynı şekilde hareket ediyor ve konuşuyor.
Doğal olarak bu boyut işleyişi oyunun bulmaca dinamiklerine de yansıtılmış. Aynı anda ilerleyip değişik boyutlarda değişik eşyalar bulabildiğiniz şeklinde Marianne odaklandığında bir tek öteki boyuttaki halini de denetim edebiliyor. Bu sayede bir tek öteki boyutta mevcud bazı alanlara gidebiliyor ya da yolunuzu bu şekilde açabiliyorsunuz. Bu özelliği fazlaca uzun kullanamadığınızı da belirteyim. Belli bir süre sonrasında karakterin odağı bozuluyor ve öteki taraftaki hali yok olmaya başlıyor. Derhal odaklanmayı bozup, tekrardan odaklanma şansına doğal olarak ki sahibiz.
Bu iki boyut arası işleyiş haricinde oyunun belli bir aşamasından sonrasında aynalar aracılığı ile boyutsal geçişleri de yapabiliyorsunuz. Kısaca gerçek dünyada laylaylom hareket eden Marianne, aynadan direkt olarak öteki boyuta da geçebiliyor ve bir tek buradaki karakterin kontrolünü de sağlayabiliyor. Tüm bu geçişler oyunun bulmaca yapısına ve oyun alanına nazaran tasarlandığı için keyifli olmuş diyebilirim. Fakat her iki dünya da benzer hatalra sahipken bir diğerinde uzun koridorlarda koşmak birazcık ilkin de bahsettiğim şeklinde bu bütünlüğe birazcık zarar vermiş.
Oyun işleyiş olarak birazcık çizgisel bir yapıda aşama kaydediyor. Kısaca bir odada bir bulmaca çözecekseniz oyun sizi o odaya hapsediyor. Ne Silent Hill’de ne de Evil Within’de olduğu şeklinde etrafı iyice kolaçan etmenize izin vermiyor. Oyunun kim bilir en sevmediğim yönü bu oldu diyebilirim. Güzel bir dünyası var fakat devamlı arkadan sizi itekleyen bir el bulunduğunu hissediyorsunuz. Kovalama anları ve bazı gereksiz gizlenme dinamikleri haricinde oyunun dünyası güzel bir halde tasarlanmış. Öykü kendisini merak ettiriyor ve karşılaştığınız karakterlerin amacını sorgulamaya başlıyorsunuz. Ek olarak topladığınız bilgiler ile geçmişte yaşananları izlemek, okumak da benim şeklinde detay seven oyunculara ayrı bir haz veriyor diyebilirim.
Oyunun bu dünyası görsel açıdan da iyi diyebileceğim bir yapıya haiz. karakter ifadeleri birazcık donuk olsa da bu ölçekteki bir oyun için kafi. İki dünya dinamiği güzel bir halde tasarlanmış. Kısaca muhteşem bir görsellikle karşılaşmıyorsunuz fakat üstüne düşen görevi de başarıyla yerine getiriyor diyebilirim. Oyun teknik anlamda akıcı fakat yüksek bir donanımda kontrol etmeme karşın bazen frame düşmeleriyle de karşılaştım. Son olarak oyunun müzikleri ve ortam sesleri gerilim unsurunu da körüklemeyi başarmış. Aslına bakarsan Silent Hill oyunlarının müziklerine de imza atan Akira Yamaoka, Arkadiusz Reikowski ile beraber oyunun müziklerine imza atmış.
Netice olarak The Medium, ABD’yı tekrardan keşfetmiyor fakat nostaljik yapısı ile değişik bir edinim sunmayı başarıyor. İşi bir tek ortam sesleri, gerilim unsuru üstüne yoğunlaşarak ilerletse fazlaca daha başarıya ulaşmış bir oyun olabilirmiş fakat bazı Jump Scare anlarında ve korku öğelerinde sıradanlaşmaya başlıyor. Kısacası The Medium korku, gerilim türünü seviyorsanız nostaljik bir tat da alabileceğiniz bir yapım olmuş diyebilirim.